Terug naar de Basis – Herinneren wie je bent

Misschien voel je het ook wel eens.

Tussen alle to-do’s, verantwoordelijkheden, werkvergaderingen en sociale afspraken...
Dat vage verlangen naar iets anders. Iets rustigers. Eenvoudigers. Échters.
Een gevoel dat je soms had als kind. Dat er méér was. Meer ruimte. Meer magie. Meer jij.

Je hoeft het niet precies te kunnen benoemen om te weten dat het er is.
Het is dat kleine stemmetje dat fluistert:
"Weet je nog wie je was, voordat alles moest?"

We leven in een wereld van systemen

We groeien op in een maatschappij die draait op structuur. School, werk, hypotheek, pensioen.
Het geeft houvast. Het biedt veiligheid. Maar onderweg verliezen we soms iets belangrijks:
ons gevoel van verwondering, onze speelsheid, onze verbondenheid met de natuur — en met onszelf.

We zijn gaan denken dat we naast de natuur staan.
Dat we mensen zijn, en natuur iets buiten ons is.
Maar dat klopt niet. We zijn natuur.
Met ritmes, seizoenen, buien, rust en beweging.

En dat vergeten doet pijn. Op een stille, moeizame manier.

Verlangen naar eenvoud is geen zwakte

Dat verlangen om even te ontsnappen uit de drukte — dat is niet vaag of zweverig.
Dat is je systeem dat zegt: "Hé, dit is niet alles."
Je hoeft geen berg op te vluchten of je baan op te zeggen.
Je hoeft alleen weer even contact te maken met wie je bent, los van alles wat je moet.

Hoe kom je weer dichterbij jezelf?

Geen ingewikkelde methodes. Gewoon een paar kleine dingen die je helpen herinneren:

• Ga naar buiten — zonder doel.
  Loop, adem, kijk. Laat je niet leiden door stappen of snelheid. Laat je verrassen.

• Doe iets wat nergens toe leidt.
  Teken, speel muziek, schrijf iets geks op. Niet voor een resultaat. Gewoon omdat het leuk is.

• Wees even offline.
  Zet je telefoon uit voor een uur. Of een middag. De wereld draait gewoon door.

• Stel jezelf een simpele vraag:
  Wat heb ik al te lang niet gevoeld?
  En luister. Je lijf weet het vaak sneller dan je hoofd.

• Kijk met andere ogen.
  Alsof je net op aarde bent. Wat zie je dan? Wat raakt je? Wat ontroert?

Verbeelding is niet kinderachtig — het is nodig

Als kind wist je hoe het moest. Spelen. Verbeelden.
Je kon verdwalen in een stok die een zwaard was, of in een tak die een draak werd.
Maar dat vermogen ben je niet kwijt. Het is alleen wat ondergestoft.

Verbeelding is geen vluchten. Het is je toegang tot creativiteit, verbinding en vrijheid.
Juist nu, als volwassene, kun je het gebruiken om opnieuw vorm te geven aan je leven.