Voor een lange tijd voelde het leven alsof het mij overkwam.
Alsof alles wat ik voelde of deed voortkwam uit hoe het hoort, hoe het hoort te lijken, hoe ik hoorde te zijn.
Keuzes leken geen keuzes, maar plichten.
Aanpassing werd overlevingsstrategie.

Ik voelde me schuldig om echt te zijn wie ik ben.
Schuldig om uitbundig te zijn, om vrij te zijn.
Alsof mijn licht te fel was. Alsof mijn vreugde ‘te veel’ was.
Alsof het veiliger was om me aan te passen dan om op te vallen.
Alsof het rustiger was om me in te houden dan om mezelf helemaal toe te laten.

En dus paste ik me aan.
Ik hield mijn enthousiasme in. Mijn gevoel. Mijn waarheid. Mijn vrijheid.

Tot ik begon te voelen dat wat ik deed niet klopte met wie ik diep vanbinnen was.
Er kwam wrijving, onrust. Iets in mij wilde niet langer meebewegen met het opgelegde.
Iets in mij wilde thuiskomen.

Wat onvermijdelijk leek — het leven zoals het moest — bleek niet mijn enige weg.
Ik begon te zien: ik heb een keuze.
Niet altijd in wat er gebeurt, maar wel in hoe ik erop reageer.
In wat ik toelaat.
In welk verhaal ik leef.

Je mag leven zoals het leven voor jou bedoeld is.

Zonder schuld.
Zonder jezelf kleiner te maken.
Zonder jezelf te verontschuldigen voor je gevoeligheid, je kracht, je speelsheid, je zachtheid.

Want pas als jij jezelf toestaat om echt te zijn — vrij, aanwezig, volledig — geef je het leven de ruimte om door jóu heen te stromen.
En dat is geen egoïsme.
Dat is thuiskomen.